तेच मेलबर्नचे मैदान, तोच पाकिस्तानचा प्रतिस्पर्धी संघ, 50 ऐवजी 20 षटकांच्या क्रिकेटचा विश्वचषक, एवढाच काय तो फरक. पण, तब्बल तीस वर्षे 1992 च्या पराभवाची परतफेड करण्यास इंग्लंडला लागली. अखेर इंग्लंडच्या क्रिकेट गुणवत्तेला मेलबर्न क्रिकेट ग्राऊंडवरच न्याय मिळाला. पाकिस्तानचा डाव 20 षटकांत 137 धावांत रोखून इंग्लंडने विजयासाठी आवश्यक धावा 5 विकेट्स आणि 1 षटक राखून पूर्ण केल्या. संपूर्ण विश्वचषक स्पर्धेत अपयशी ठरलेल्या बेन स्ट्रोक्सने नाबाद 52 धावांची खेळी करुन इंग्लंडला यावेळीही विजयाचा किनारा गाठून दिला.
यालाच कदाचित नियतीचा न्याय म्हणावे लागेल. क्रिकेटच्या जन्मदात्यांना स्वतः स्पर्धेचे आयोजन करुनही विजेतेपद मिळवायला तब्बल 45 वर्षे लागली होती. 2019 साली बेन स्ट्रोक्सच्याच बॅटीच्या तडाख्यामुळे इंग्लंड विश्वविजेते बनले होते. योगायोग असा की त्याच बेन स्ट्रोक्सने इंग्लंडला ट्वेंटी-20 क्रिकेटचाही विश्वचषक मिळवून दिला. क्रिकेट इतिहासात सध्या दोन्ही विश्वविजेतेपदे असणारा इंग्लंड हा पहिलाच देश आहे.
हा बहुमान मिळवून देण्यासाठी नियतीने पुन्हा एकदा बेन स्ट्रोक्सच्या बॅटचीच निवड करावी, हा निव्वळ योगायोग नाही. या संपूर्ण स्पर्धेत स्ट्रोक्स अडखळत खेळत होता. त्याचे एकही अर्धशतक झाले नव्हते. परंतु, क्रिकेटमध्ये जसे म्हणतात की, ‘फॉर्म हा टेंपररी असतो, क्लास मात्र परमनंट’ असतो. ती गोष्ट पुन्हा एकदा अधोरेखित करताना स्ट्रोक्सने आपल्या अनुभवाचा आज पुरेपूर फायदा घेतला. या विश्वचषकावरील इंग्लंडचे फलंदाजीचे सलामीचे दोन तोफखाने लवकर गारद झाल्यानंतर स्ट्रोक्स मेलबर्न क्रिकेट ग्राऊंडवर खंबीरपणे उभा राहिला.
पहिल्याच षटकात अॅलेस हेल्स बाद झाला. 17 चेंडूत 1 षटकार व 3 चौकारांची 26 धावांची उपयुक्त खेळी कप्तान बटलरने केली. मात्र, 3 बाद 45 या अवस्थेत इंग्लंडच्या या स्पर्धेत फारशा न चमकलेल्या मधल्या फळीवर दडपण आले. त्यावेळी जर इंग्लंडने आणखी एखादी विकेट गमाविली असती तर सामन्याचे चित्र कदाचित वेगळे दिसले असते. कारण, त्यावेळी शाहीन आफ्रिदी, हॅरिस रौफ, नसीम शहा, महंमद वासिम हा पाकिस्तानचा वेगवान गोलंदाजीचा तोफखाना आग ओकत होता.
स्ट्रोक्सने परिस्थिती शांतपणे हाताळली. नवोदित हॅरी ब्रूकला साथीला घेऊन त्याने चौथ्या विकेटसाठी 39 धावांची पाकिस्तानच्या शिडातील हवा काढणारी भागीदारी केली. मग अनुभवी मोईन अली साथीला येताच क्षणी त्याने फटकेबाजीला सुरुवात केली. त्याने त्याच्या फटकेबाजीचा बालेकिल्ला असणार्या कव्हर्स आणि लाँग ऑफच्या क्षेत्रात चौकार मारले आणि एक षटकारही मारला. मोईन अलीही त्यावेळी 19 धावांची छोटी खेळी करुन तंबूत परतला. परंतु, तोपर्यंत इंग्लंडने आपले विश्वविजेतेपद निश्चित केले होते.
त्याआधी इंग्लंडने 2 बाद 84 अशी 11 व्या षटकात मजल मारणार्या पाकिस्तानच्या डावाला 11 ते 17 षटकादरम्यानच्या खेळात ब्रेक लावला. अर्थातच त्याचे श्रेय त्यांचा डावखुरा तरुण तडफदार वेगवान गोलंदाज सॅम करन याला जाते. त्याने महंमद रिझवान, मसूद शहा, महंमद नवाझ यांना बाद केलेच. शिवाय, 4 षटकांत अवघ्या 12 धावाच दिल्या. भारताला भारी पडलेल्या लेगस्पिनर अब्दुल रशिदनेही 4 षटकांत 22 धावात 2 बळी घेऊन मधल्या षटकातील इंग्लंडच्या पडझडीचे मुख्य काम केले. 20 षटकांत 137 धावांचे आव्हान मोठे नव्हते. मात्र, पावसाळी हवामान, मेलबर्नच्या खेळपट्टीतील ओलसरपणामुळे वेगवान गोलंदाजांना मिळणारी जास्त मदत यामुळे ही धावसंख्यादेखील झुंज देण्याइतपत होती.
मात्र, पाकिस्तानला वेगवान गोलंदाज अप्रतिम गोलंदाजी करीत असतानाही सामन्यावर पकड ठेवता आली नाही. इंग्लंडने त्या कठीण कालखंडात एकेरी धावा काढत धावफलक सरकता ठेवला. त्यामुळे षटकामागील धावांची सरासरी कधीही वाढली नाही. अनुभवी स्ट्रोक्सला गवसलेला अंतिम सामन्यातील फॉर्म फरक करुन गेला. मोठ्या खेळाडूंना सर्वोत्तम कामगिरीसाठी मोठे स्टेज लागते, असं म्हणतात. ती गोष्ट स्ट्रोक्सच्या बाबतीत आज खरी ठरली. प्रारंभीची त्याची चाचपडत वावरणारी बॅट नंतर मात्र सफाईने फिरायला लागली. त्याने गोलंदाजीचा कत्तल केली नाही. उलट, समयोचित फलंदाजी करुन विजयी फटका मारण्यासाठी त्याने 19 व्या षटकापर्यंत वाट पाहिली.
इंग्लंडनेही या ट्वेंटी-20 विश्वचषक स्पर्धेच्या विजेतेपदासाठी तब्बल 15 वर्षे वाट पाहिली होती. या स्पर्धेतील सर्वाधिक अष्टपैलू संघात असलेला इंग्लंडचा संघ विजेता ठरला. क्रिकेटची अनिश्चितता जी या स्पर्धेत सर्व लिंबू-टिंबू नवोदित देशांच्या संघासोबत वावरत होती, ती आज मेलबर्न क्रिकेट ग्राऊंडवर मात्र कुठे दिसली नाही. कोणत्याही प्रकारची अनिश्चितता, अस्वस्थता आणि थरार निर्माण न करता अंतिम सामना संपला.